Καποτε στη Θρακη μια πανέμορφη πριγκιπισσα, η Φυλλιδα, ερωτευτηκε και παντρευτηκε τον γιο του Θησεα, τον Δημοφωντα.
Μετα απο λιγο καιρο ο νεαρος Αθηναιος νοσταλγησε την πατριδα του και η Φυλλιδα που δεν αντεχε να τον βλέπει λυπημενο τον αφησε να γυρισει πισω.
Περασαν χρονια ομως και ο αγαπημενος της δεν ειχε ακομη επιστρεψει.
Αυτο εκανε τη Φυλλιδα να μαραζωσει και να φυγει απο τη ζωη απο τη μεγαλη θλιψη της.
Οι Θεοι ομως, που γνωριζαν καλα την ιστορια της, την μεταμορφωσαν σε δεντρο για να μπορει να περιμενει τον καλο της περισσοτερα χρονια και μαλιστα το φυτεψαν στην μεση της αυλης της.
Ηρθε καποτε η μερα μεσ’ τα χιονια του χειμωνα που ο Δημοφωντας επεστρεψε στο σπιτι του και εμαθε τον τραγικο χαμο της αγαπημενης του γυναικας.
Ηταν τοσο μεγαλη η θλιψη του που βγήκε στην αυλη του σπιτιου θρηνωντας και αγκαλιασε σφιχτα με τα δυο του χερια τον κορμο του δεντρου που βρηκε στην αυλη.
Αμεσως το δεντρο αρχισε να βγαζει φυλλα τρυφερα και ανθη απαλα.
Η χαρα που ενιωσε η ψυχη της Φυλλιδας με τον γυρισμο του αντρα της ηταν πολυ μεγαλη, μα δεν ξαναπηρε την ανθρωπινη μορφη της.
Εμεινε δεντρο που καθε χρονο στην καρδια του χειμωνα, στις αρχες του Φλεβαρη, ανθιζει και στολιζεται με τα λευκαροζ ανθη του.
Ειναι η αμυγδαλια, συμβολο της βαθιας αγαπης που δεν μπορει να νικηθει απο τον θανατο, συμβολο της αθανασιας της ψυχης, συμβολο της ελπιδας που ποτε δεν χανεται…
