Η ελληνική λαογραφία συνεχίζει να μας συνοδεύει μέσα στον κύκλο του χρόνου με ιστορίες, ήχους, μυθοπλασίες, προκλήσεις αποστολές, ερευνητικές ομάδες, συγγραφικές ομάδες, σκηνοθετικές ομάδες των παιδιών.
Στην παρέα μας, στο κέντρο ενδιαφέροντος της ελληνικής παράδοσης, μαζί με τον “Χρόνη το αηδόνι”, τη Μαρία, τη Λενιώ, τον Σπύρο, την Αμαλία, τον Γιώργη καλωσορίσαμε και ένα νέο πρόσωπο (persona), την “Μυρτιδόνα”, μια χειροποίητη πλουμιστή γοργόνα της μάνας θάλασσας της γαλανής, εμπνευσμένη από την ελληνική λαογραφία.
Μας ήρθε απ΄τα βάθη της θάλασσας της γαλανής, την βρήκαμε στο ξύλινο καράβι της αυλής μας και τη φέραμε μέσα στο σχολείο μας.
Μας τη σύστησαν ο Σπύρος (Κρητικός) και η Λενιώ (Κερκυραία) οι φίλοι μας (persones) από το “κέντρο” της ελληνικής παράδοσης του σχολείου μας που έχουν τις ρίζες τους στη Νησιωτική μας Ελλάδα και την γνώριζαν πολύ καλά από πολύ παλιά.
Τα παιδιά αποφάσισαν να την φιλοξενήσουμε στο σχολείο μας.
Πόση χαρά πήραμε με την παρουσία της!
Πόσες μελωδίες, τραγουδίσματα θαλασσινά, περιπέτειες, μολογήματα ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό των ναυτικών μας αφηγείται τόσους μήνες που βρίσκεται στην παρέα μας η “Μυρτιδόνα”, πόσα ταξίδια έχουμε κάνει σε όλες τις συστάδες των νησιών μας με καραβάκια, βαρκούλες, ψαροκάικα, ακόμη και με το ξύλινο καράβι της αυλής μας με καπετάνισσα στην πλώρη την όμορφη γοργόνα μας…
“Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;”
“Ζει, ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει!”
Φυσούν αέρηδες θαλασσινοί, Μαίστρος, Τραμουντάνα, Γαρμπής, Πουνέντες, Όστρια…κι άλλοι που μας δροσίζουν και τα καράβια τα κουνούν, τους ναυτικούς ζαλίζουν…
Πετούν θαλασσοπούλια, γνωρίζουμε ψάρια, όστρακα και κοράλια, ζώα του βυθού, μυστήρια της θάλασσας, γιούσες και μαργαριτάρια, γνωρίζουμε τα πελάγη μας, ανακαλύπτουμε τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου, μετράμε τα κύματα και χοροπηδούμε πάνω τους, ανακαλύπτουμε θησαυρούς και “τζιβαέρια”, πολύτιμες πέτρες, σμαράγδια, ρουμπίνια, ζαφείρια, διαμάντια στα κρυμμένα σεντούκια στον βυθό της.
Φτάνουμε ακόμη και μέχρι τα παράλια της Μικράς Ασίας και μιλάμε για τις “χαμένες πατρίδες” μας και την προσφυγιά.
Διαχωρίζουμε την έννοια της ξενιτιάς και αναζητούμε στο διαδίκτυο τραγούδια και χορούς που αναφέρονται σε αυτήν, μαθαίνουμε να τραγουδάμε και να χορεύουμε, να διασκεδάζουμε με νησιώτικους χορούς και ρυθμούς, να κουνάμε το μαντήλι του αποχαιρετισμού στους ναυτικούς μας, τα “ξενιτεμένα πουλιά” μας, να αναγνωρίζουμε και να εκφράζουμε, να κατανοούμε και να αποτυπώνουμε συναισθήματα…
“Αχ, η ξενιτιά το χαίρεται, τζιβαέρι μου,
το μοσχολούλουδό μου, σιγανά, σιγανά, σιγανά πατώ στην γη…”
“Ξενιτεμένο μου πουλί, γιάλα, γράφε μου να μαθαίνω
πως έχεις την υγεία σου, γιάλα, εγώ καταλαβαίνω.
Έλα με τον ταχυδρόμο που΄ναι γρήγορος στον δρόμο,
έλα, έλα σαν σου λέγω, μην με τυραννείς και κλαίγω”
“Μες του Αιγαίου, πρόβαλ΄άστρι μου,
μες του Αιγαίου τα νερά άγγελοι φτερουγίζουν
και μέσα απ΄το φτερούγισμα, βοήθα τους Παναγιά μου
και μέσα απ΄το φτερούγισμα τριαντάφυλλα σκορπίζουν”
